Suyun yanından geçiyor yol. Yeryüzünün kılcal damarları kendini suya göre şekilliyor.

Yol su olup akıyor da su kendi yolunu bulmuyor mu? Öyle demezler mi bilgeler “Su akar yolunu bulur” diye.

Su ile aktık, su gibi aktık. Güneş en tepede, toprağın en sıcak zamanı; yaklaştıkça yol, suya; serinledi içimiz.

Suda hayat var, suda insanoğlu ne ararsa var. “Topraktan gelir toprağa gideriz” sözü eksik. “Topraktan gelir, sulanır ve yine toprağa döneriz.”

Sıkıntı toprağın su ile buluştuğunda çamurlaşması.

Ey insanoğlu, su gibi ol toprakta, çamurlaşmadan arın ve tohumlan, bil ki döneceğin yer yine orası.

Ve Yolcu, suyun başına yaklaşıp ağıdını yakıverdi küçük dalgalarla oynaşan derin su canlısına…

“Su” dedi, asla nankörlük bilmez. “Su” dedi, sustu; biliyordu suyun vefasız olmadığını ve o anda gözleri çakmak çakmaktı…

Hakan EŞME / Mercan Göleti