Tekerim dönüyordu yolda, son hızla, rüzgar yüzümde, güneş önümdeydi.
Bir kuş gördüm uzakta, kanatlarını açmış, kendini bırakmıştı rüzgara.Takıldı gözüm ona ve onun da bana. Göz göze geldik, gözüm değdi gözüne. Alçaldı birden ve omuzuma yakın bir yerde birlikte karıştık zamana.

İlk sözcükler benden çıktı:– “Uçmak ne güzel” dedim
– “Bisiklet sürmek de öyle” dedi
– “Ben uçamam” dedim
– “Ben de bisiklet süremem” dedi
– “Niye uçuyorsun?” dedim
– “Sen niye bisiklet sürüyorsun?” dedi
– “Ben uçmak istediğim için sürüyorum” dedim
– “Ben de bisiklet sürmenin hayalindeyim” dedi
– “Ben hayallerimin peşinden gidiyorum” dedim
– “Benim her kanat açışım hayal” dedi
– “Beni uçurabilirsen, sana bisiklet sürmeyi öğretirim” dedim
– “Sen uçamazsın ama hayalin seni uçurabilir” dedi
– “O zaman, sen de bisiklet sürmenin hayalini kurabilirsin” dedim
– “Kurmadığımı kim söyledi, kuruyorum zaten, o yüzden yanındayım” dedi
– “Ben de pedalları çevirirken uçuyorum” dedim
– “Rüzgar bizim ortak yanımız” dedi
– “Uç” dedim ona, özgürce
– “Bas pedalına” dedi, o da; yüreğin yettiğince

Uçtu sonra göklere, bulutların arasına; çevirdim pedalımı ben de yeryüzünde ağaçların arasında.

Hayallerimizin izinde uçup, sonsuzluğa karıştık birlikte…

Hakan EŞME
(Fotoğraf: Anonim)