BEFORE BLUES SUN GOES DOWN

1-4-5 dizgesinde akan hüzünlü bir tını gibi batıyordu güneş çamların ardından.
Yolcu derin bir soluk çekerek baktı bu her gün tekrarlanan mucizeye.
“Mucize midir?” dedi bir iç ses, “Her gün oluyorsa eğer”

“Tekrarlanması, yeniden ve yeniden görmek içindir, göremeyenlere” diye fısıldadı bir başka iç ses. Sesler yankılandı kararmaya yüz tutmuş dalların arasında. Yapraklar günün son ışıklarını içine çeker gibi sallanıyorlardı hafifçe esen meltemde.

Assos dolaylarından geliyordu ışıklar, bin yılların ışığına ışık katar gibi. Titredi hafifçe eli Yolcunun ve bastı elektronik bir makinanın düğmesine, tutarak soluğunu.

Çektiği, solukladığıydı, tozun toprağa karıştığı daracık bir yolun yokuş başında, Yolcu hüznünü de katmıştı soluğuna…

(Coğrafya: Kaz Dağları)